Τελικά η Λιζ Τρας «μαράθηκε» πριν από το μαρούλι, επιβεβαιώνοντας το πολιτικό αισθητήριο του συντηρητικού «Economist», που εδώ και μερικές ημέρες στοιχημάτιζε υπέρ της μακροημέρευσης του μαρουλιού.
Το χρονικό της πρωθυπουργίας της περιέχει έντονα χαρακτηριστικά κωμωδίας, αλλά αποδεικνύεται δραματική τόσο για τους ίδιους τους Τόρις, όσο και για τη Βρετανία, που περνάει μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις της μεταπολεμικής της ιστορίας.
Δείτε:
Ραγδαίες εξελίξεις στη Βρετανία: Παραιτήθηκε η πρωθυπουργός Τρας από την ηγεσία των Συντηρητικών
Η απορία είναι πραγματικά αν αυτοί που την επέλεξαν να διαδεχτεί τον Μπόρις Τζόνσον δεν ήξεραν τι σημαίνει η επιλογή τους. Η Τρας είχε αποδείξει και κατά τη διάρκεια της θητείας της στο Υπουργείο Εξωτερικών ότι αποτελούσε ένα μοναδικό συνδυασμό αδαούς και συνάμα φανατικά νεοφιλελεύθερης πολιτικού, που πίστευε ότι μπορεί να περάσει στην ιστορία ως η μετεμψύχωση της Μάργκαρετ Θάτσερ στον 21ο αιώνα.
Το ότι κατάφερε με το οικονομικό της πρόγραμμα να τρομοκρατήσει ακόμα και το ΔΝΤ και τους πιο συντηρητικούς οίκους αξιολόγησης δεν το λες και μικρό πράγμα.
Ήταν φανερό εδώ και ημέρες ότι η κλεψύδρα είχε αδειάσει για αυτήν. Όχι γιατί δεν ασχολήθηκε ποτέ να αποκτήσει «γείωση» με την κοινωνία, αλλά γιατί ο φανατισμός με τον οποίο εκπροσωπούσε τις νεοσυντηρητικές της απόψεις την έκανε να χάσει την εμπιστοσύνη και εκείνων μέσα στο κόμμα που την είχαν στηρίξει.
Αποτελεί μια παγκόσμια πρωτοτυπία η διαδικασία εκλογής να έχει κρατήσει σχεδόν τριπλάσιο χρόνο από ό,τι η παραμονή της στην εξουσία. Αν δεν είχε μεσολαβήσει το σχεδόν δεκαπενθήμερο πένθος, λόγω του θανάτου της Ελισάβετ, που έβαλε τις πολιτικές διεργασίες σε κατάσταση «παύσης», τότε θα μιλάγαμε για μια πρωθυπουργό, που δεν άντεξε ούτε ένα μήνα.
Το ερώτημα «δεν ήξεραν;» σε σχέση με τα μέλη του κόμματος, που την στήριξαν, έχει σημασία για ένα πολύ απλό λόγο. Προφανώς με τα δικά τους κριτήρια η Τρας ήταν ό,τι καλύτερο είχε να παρουσιάσει η συντηρητική παράταξη της Βρετανίας τη δεδομένη στιγμή. Οι γεμάτες απόγνωση συζητήσεις για τη διαδοχή της, το «φαινόμενο» να υπάρχουν τώρα κάποιοι που ονειρεύονται ακόμα και την επιστροφή του «ατσούμπαλου» Μπόρις στην πρωθυπουργία δεν είναι απλά δείγμα ένδειας προσώπων. Δεν μπορεί να φταίει μόνο ο χαρακτήρας του Κάμερον, της Μέυ, του Τζόνσον, της Τρας. Το πρόβλημα έχει να κάνει με τις ιδεολογικές αρχές και τη φυσιογνωμία ενός κόμματος, που τσαλαβούτησε στον εθνικισμό για να πετύχει το Brexit και φιλοδοξεί ακόμα, όπως φάνηκε και από τις πρώτες δηλώσεις του Τζέρεμυ Χαντ να συνεχίσει να κυβερνά σε βάρος της «κοινωνίας», την οποία εδώ και δεκαετίες αντιμετωπίζει ως μια φαντασίωση της Αριστεράς.
Δε μπορεί να καταρρέουν τόσο εύκολα αυτοί και αυτές που εμφανίζονται κάθε τόσο ως σωτήρες. Δεν φταίει ο οδηγός. Προφανώς το όχημα είναι ελαττωματικό. Το ανησυχητικό προς το παρόν είναι ότι και η εναλλακτική που υποτίθεται ότι προσφέρει για «μετεπιβίβαση» ο ηγέτης των Εργατικών Κιρ Στάρμερ δεν εμπνέει και τόση εμπιστοσύνη.
